ಇದು ನಾನು Dramadoseನಲ್ಲಿ ಬರ್ಯೋ ಥರ ನಾಟಕ ವಿಮರ್ಶೆ ಅಲ್ಲ. ಇದು ಕೇವಲ ನಂಗೆ ಈ “ಮರ್ಯಾದೆ ಪ್ರಶ್ನೆ” ನಾಟಕದದಲ್ಲಿ ಏನು ಇಷ್ಟ ಆಯ್ತು, ಏನು ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋದ್ರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಲೇಖನ ಅಷ್ಟೆ. ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಆಗೋಂಥ ಕನ್ನಡ ಪದ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸಿಗ್ಲಿಲ್ವೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ English ಪದಾನೇ ಉಪ್ಯೋಗ್ಸಿದೀನಿ.

ಇಷ್ಟವಾದದ್ದು:

ನಿರೂಪಣೆಯ non-linearity. ಕಥಾವಸ್ತು ಕೂಡ ಒಂಥರ ಹೊಸದಾಗೆ ಇತ್ತು. 

ಇಷ್ಟವಾಗದೇ ಇದ್ದದ್ದು:

ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿನ inconsistency: “ಆಗ್ತದೆ”, “ಆಗುತ್ತೆ”, “ಹೌದಲ್ಲೋ”, ಹೀಗೆ ಆಡು ಭಾಷೆ-ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದ/ ಔಪಚಾರಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಕಲಸುಮೇಲೋಗರ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಈ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಕೆಲ್ವು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರಗಳು ದಾವಣಗೆರೆ ಮೂಲದವ್ರು. ನಂಗೆ ಅನ್ಮಾನ ಬಂದು ಅದೇ ಊರಿನ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನೊಬ್ಬನ್ನ ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಅವ್ರ ಕಡೆ “ಆಗ್ತದೆ” ಅಂತ ಉಪ್ಯೋಗ್ಸಲ್ಲ ಅಂತ ತಿಳೀತು.

Amateur ಸಂಭಾಷಣೆ: ನಾನು ಆ ಪಾತ್ರಗಳು ಓದಿದಂಥ collegeನಲ್ಲಿ ಓದಿಲ್ಲ. ಅಥ್ವಾ ಇದ್ನ generation gap ಅಂತಾನೂ ಕರೀಬೌದು. ಆದ್ರೂ ಕೆಲ್ವು ಕಡೆ fuck ಹಾಗೂ shit ಪದಗ್ಳ್ನ ಆಸಾಂಧರ್ಭಿಕವಾಗಿ, ಅತಿಯಾಗಿ ಉಪ್ಯೋಗ್ಸಿದಾರೆ ಅನ್ಸ್ತು.

ಬೆಳಕು: ನಮ್ family ವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ ಬರ್ಬೇಡಿ ಅಂತ ಕೈ ಮುಂದೆ ಮಾಡ್ದಾಗ, ಬೆರ್ಳಾಗ್ಲೀ, ಕೈ ಆಗ್ಲೀ ಕಾಣ್ಸ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಊರ್ಮಿದೂ ಒಂದು ಸನ್ನಿವೇಶ ಹಾಗೇ ಇತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ, ನಮ್ಮ ಬಲ್ಗಡೆ ಇದ್ದ ಕುರ್ಚಿ ಬೆಳಕಿನ ಜಾಗಕ್ಕೆ center-align ಆಗಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಬೆಳಕಿನ ವಿನ್ಯಾಸದಲ್ಲಾಗಿರೋ ತಪ್ಪೋ, ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳ ತಪ್ಪೋ ನಂಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.  ಅಥ್ವಾ ಎರಡೂ ಅಲ್ದೇ, Consistent error is a feature ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ, ಇದು ಇರೋದೇ ಹೀಗೋ ಅದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. 

Unprofessional ಅಂತ್ಯ: ನಾಟ್ಕ ಮುಗಿದ್ಮೇಲೆ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳ ಪರಿಚಯ ಆಗ್ಲೀ, feedback mechanismಆಗ್ಲೀ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಬಹುಶಃ ದಿನದ ಕೊನೆಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ಆಗಿದ್ರಿಂದ ಕೂಡ ಇರ್ಬೌದು. 

Sidewing:

ಈ ನಾಟ್ಕದ ಮೂಲ, German ಲೇಖಕ Lutz Hubner ಬರ್ದ Respect. ಇದನ್ನ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಭಾಷಾಂತರಿಸ್ದವ್ರು ಖ್ಯಾತ ನಾಟಕಕಾರ ಸುರೇಂದ್ರನಾಥ್ ಅವ್ರು. ನಾನು ಎಲ್ಲೋ ಓದಿದ ಹಾಗೆ, ಈ ನಾಟಕ ತಂಡ, ಈ ಕೃತಿಗೆ ಬದಾಲವಣೆಗಳ್ನ ಮಾಡಿ stage ಮೇಲೆ ತಂದಿದೆ. ಸುರೇಂದ್ರನಾಥ್ ಅವ್ರ version ಸಿಕ್ರೆ ಅದ್ನ ಓದಿ ಇವ್ರು ಏನೇನ್ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಮಾಡಿದಾರೆ ಅನ್ನೋದ್ನ ತಿಳ್ಕೋಬೇಕು. 

ಈ ನಾಟ್ಕ ನೋಡಿ ಸುಮಾರು ಒಂದು ತಿಂಗ್ಳಾಯ್ತು. ಮಾಮೂಲಾಗಿ ನಾಟ್ಕ ನೋಡಿ ಬಂದ ತಕ್ಷ್ಣನಾನೆ ಈ ಲೇಖನ ಬರ್ದಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರ ಸ್ನೇಹಿತ ಈ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವಹಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಇದ್ನ publish ಮಾಡೋಕೆ ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಕೆಲ ಸ್ನೇಹಿತರ ಸಲಹೆ/ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಸೊಲ್ಪ fine-tune ಮಾಡಿ ಹಾಕಿದ್ದೀನಿ. 

I was at Rangashankara to watch Agni Mattu Male on Saturday.

While I was waiting for my Jaljeera at the cafe, a gentleman came over and ordered for some Saboodaana. I could instantly guess it was Hamsalekha, Sandalwood’s most popular music director of his generation. However, I also got a doubt because there was nobody around him. I mean, no fans, nobody from Natana (the troupe staging the play). Eventually, we just exchanged glances and walked our own way.

While I was sipping my jaljeera, Mandya Ramesh (director of the play) came over and sought the music maestro’s blessings. I was delighted.

Hamsalekha is known to be a very jovial person. Every person who has spent time with him has said that laughter fills the room he is in. The skeptic in me always thought that these people are telling this just to please him. However, in less than a minute he met Mandya Ramesh, I could hear them cracking up. Later when he met B.Jayashree and her group, I heard a roaring laughter! Sometimes it is good to be proved wrong. 🙂

Thoughts in my mind, naguva, nagisuva, nagisi naguta baaLuva varava mige neenu bedikoLo mankutimma. Salute to the man who does this.

I also saw Girish Karnad (the playwright of Agni Mattu Male) at the venue. For me, it was like a dream come true. I simply could not believe my eyes. Just the thought of watching his play with him gave me goosebumps.

After the show, he was called on to stage to receive some honors. He walked down the seating area, removed his footwear, offered his salutations to the stage, and got on to the stage. I was spellbound by the charisma, simplicity, and modesty of the man. When he was receiving the flower bouquet from Mandya Ramesh, I was so overwhelmed that I had a lump in my throat. First time that has happened in my 5 yrs of theatre-watching experience.

This is one moment I will cherish for a very long time.